Wat olijven te maken hebben met kommunikatie ..

Onlangs waren we in Italië. Aangezien de olijven-pluk-tijd overal in volle gang was, mochten wij er ook aan geloven .. onze eerste oogst-uit-eigen-tuin hing op ons te wachten!
Vol enthousiasme begonnen we. Alleen wat bleek .. onze olijven waren van een heel speciale soort: de beroemde Olivi Ascolani (voor de kenners; die hele grote, die gevuld en gefrituurd worden, en overheerlijk zijn!)
We besloten om in het dorp te gaan vragen wat we het beste met de olijven konden doen. De volgende dag al kregen we hulp uit het dorp; de gepensioneerde eigenaar van de plaatselijke bar stond op de stoep .. hij wilde wel komen helpen.
Binnen een paar uur tijd kwam er 60 kg rijpe olijven van de boom af.
Ook bood hij aan om de olijven volgens een bepaald proces in te maken (voor vullen en frituren waren de olijven net iets te rijp, en bovendien is dat een heel tijdrovend iets).

Een paar dagen later gingen we iets drinken bij de bar en ja hoor .. daar kwam onze man aan met wekflessen vol met heerlijke grote olijven. We wilden ze graag uitdelen .. aan de dorpsgenoten, die we regelmatig in de bar ontmoeten en met wie we inmiddels al een band hebben opgebouwd. Aan onze Nederlandse vrienden aldaar, en een paar potten voor onszelf en voor het thuisfront. Het merendeel was voor de bar-eigenaar zelf, omdat hij zo vriendelijk is geweest om ons te komen helpen.
Eén wekfles zijn we gaan brengen naar een heel speciaal iemand .. de oudste inwoner van het dorp, met wie wij het goed kunnen vinden. Een man van over de negentig jaar, die nog volop in het leven staat, en iedere dag te vinden is op het terras van de bar, de enige ontmoetingsplaats in het dorp voor jong en oud. Hier gebeurt het, hier komt iedereen bij elkaar om de laatste nieuwtjes uit te wisselen, vreugde en verdriet te delen, ondertussen genietend van een espresso, of later op de dag van een drankje met bijbehorende stuzichini.
Toen we onze olijven overhandigden aan onze oude vriend, sprongen de tranen in zijn ogen, om even later weer plaats te maken voor de glinsterende lichtjes die vrijwel altijd in zijn ogen schijnen.
Zonder woorden bedankte hij ons, en maakte ons duidelijk dat we moesten wachten. Hij liep weg, om even later weer terug te keren met zijn specialiteit .. zelfgemaakte vino cotto, die hij ergens in het dorp al heel lang bewaart, om zo af en toe een fles te voorschijn te halen voor een speciale gelegenheid.
Blijkbaar was dit zo’n moment … en wij mochten er onderdeel van zijn.

Door ons te verdiepen in de olijven, verdiepten wij ons in iets wat voor veel Italianen heel belangrijk is, en waar zij van kindsaf aan mee opgegroeid zijn. Wij gingen naast ze staan..
Door om hulp te vragen kregen we kontakt en konden we iets voor elkaar betekenen.
Door te delen hebben we het kontakt kunnen verdiepen. Via onze veelal non-verbale kommunikatie lieten we weten dat we graag opgenomen willen worden in de groep.
En zij hebben ons aangenomen ..

Aan deze blog is een mindstretch-oefening gekoppeld.
Wil je hier meer over weten?
Dat kan door je, zonder verplichting, aan te melden voor de Kiek-E-zine.