Over proosten op ’t leven en naderend afscheid ..

Ben jij klaar om dood te gaan?

Een maand of twee geleden werd ik benaderd door ‘n lieve klant van mij, die mij jaren geleden gevraagd had om haar te helpen video’s te maken voor later, als ze er niet meer zou zijn.
Of ik hun bruiloft wilde filmen. “We weten dat je dat normaal gesproken niet doet, maar zeg niet meteen nee!”
Ik wist dat ze ziek was, en helaas ging het niet goed. Het grote feest met al hun vrienden zou plaats maken voor een huwelijksvoltrekking met z’n tweetjes, en de BABS en ik.

Twee weken geleden kreeg ik een telefoontje. “Margo, kan je ook volgende week?”
Haar situatie verslechterde met de dag, en er was haast bij.
En zo stonden we daar vorige week zaterdag. Bij hen in de tuin, in een tent, met een live-bandje.
En al hun beste vrienden en directe familie, die uit alle delen van de wereld over waren gevlogen.
Binnen één week tijd was alles geregeld. Inclusief taart, bubbels, bloemen, muziek, speeches, een BABS, een fotograaf en ik als videograaf.

Nog nooit heb ik zo’n mooie bruiloft meegemaakt.
Zo intens, zoveel liefde, zo puur, zoveel verbinding ..
Iedereen had bijgedragen om er iets moois van te maken. Om het een feest te laten zijn, waar niet enkel verdriet de boventoon voerde.

Over twee dagen zien we elkaar weer. Deze keer bij de uitvaart.
En dan moet ik denken aan mijn favoriete boek: “Mijn dinsdagen met Morrie”
Waarin een oude professor zijn levenslessen deelt met Mitch, één van zijn geliefde oud-studenten waar hij een bijzondere band mee had.
Voordat Morrie zijn einde naderde, stelde hij voor dat zijn familie en vrienden alvast een ‘levende uitvaart’ zouden organiseren, zodat hij al die mooie teksten en toespraken die vaak pas na iemands dood worden uitgesproken, in leven kon horen, en samen met hen kon proosten op het leven.

Dat raakt mij, ieder keer weer als ik het lees.
Om op zo’n manier het leven te vieren, te leven! In plaats van gegrepen te worden door de angst voor wat er (misschien) komen gaat.
In plaats van uit te stellen, wat belangrijk is, of te denken in onmogelijkheden, daar waar nog zoveel mogelijk is.
Nu leven, nu zeggen wat je te zeggen hebt. En jezelf iedere dag de vraag te stellen: “Ben ik klaar om te sterven? Leid ik het leven dat ik wil?”

En dan is het extra fijn te weten dat mijn klant, net zoals professor Morrie, mooie beelden heeft opgenomen die haar verhaal vertellen.
Die gezorgd hebben voor verbinding, tijdens de opnames. Die haar belangrijkste levenslessen bevatten, en die nu een mooie herinnering achterlaten.